Znacznym przedsięwzięciem budowlanym była realizacja w latach pięćdziesiątych XX wiek Osiedla Wazów I, rozciągającego się od ul. Stanisława Wyspiańskiego po ul. Wazów. W połowie lat sześćdziesiątych powstało Osiedle Wazów II, leżące między ulicami – Wazów i Podgórną. W 1962 r. zaczęto zabudowę rejonu ul. Władysława IV i ul. Podgórnej w kierunku Szosy Kisielińskiej, jako Osiedle Wazów III. Na pograniczu osiedli Wazów II i Wazów III, przy skrzyżowaniu ul. Ludwika Waryńskiego z ul. Podgórną, w pierwszych latach powojennych rozciągały się pola uprawne, stanowiące wsch. granice miasta. Dziś w tym miejscu powstało osiedlowe centrum handlowe.
Tuż przed skrzyżowaniem, od wsch., dwie równolegle do siebie uliczki osiedlowe noszą imię Tadeusza Konicza.
Tadeusz Konicz (1733-93) wybitny malarz, urodzony w Zielonej Górze, wychowywany na dworze biskupa krakowskiego Andrzeja Załuskiego, studiował i tworzył w Rzymie, Paryżu, Madrycie. Przez długie lata przebywając na obczyźnie, nigdy nie przestał być Polakiem. Otrzymał przydomek Taddeo Pollaco, który to przydomek tak mocno doń przylgnął, że posługiwał się nim jak nazwiskiem. Chodził w szlacheckim stroju polskim, w swych dziełach często nawiązywał do spraw Polski.
Wyższa Szkoła Inżynierska, pierwsza wyższa uczelnia Zielonej Góry, rozpoczęła swoją działalność dydaktyczną w roku akademickim 1966/67, w budynku usytuowanym przy ul. Podgórnej. Budynek ten, stanowiący fragment później powstałego kompleksu obiektów akademickich, jest darem Związku Młodzieży Socjalistycznej. 40 mln zł, za które wybudowano gmach główny, dom akademicki i stołówkę, pochodzą ze składek młodzieży z terenu całego kraju. Uczelnia nosi Imię pierwszego kosmonauty Jurija Gagarina, który 22 lipca 1961 r. uczestniczył w uroczystym wmurowaniu aktu erekcyjnego pod Szkołę Tysiąclecia.
W ciągu pierwszych 12 lat uczelnia wykształciła ponad 1500 inżynierów; rozbudowała się; powstały instytuty: Budownictwa, Elektroniki, Materiałoznawstwa I Technologii Maszyn, Matematyki, Fizyki, Chemii, Nauk Społecznych i Ekonomicznych. Obok terenów WSI powstało tzw. Osiedle Profesorskie, zaczątek przyszłego miasteczka akademickiego.

Ul. Władysława IV, o wysokiej zabudowie, zespołu jedenastokondygnacyjnych bloków, usytuowanych na pn. stokach Wału Zielonogórskiego, stanowi akcent wysokościowy współczesnej Zielonej Góry.
Wzgórze Braniborskie to najwyższa kulminacja Wału Zielonogórskiego (200 m npm.) w obrębie miasta, z widokową Wieżą Braniborską i rekreacyjnym zapleczem. Stąd rozległy widok na miasto i dalej na lesisto-pagórkowatą krainę zielonogórską, zapadającą na pn. w obniżenie pradoliny Odry. Od strony pd. widoczny jest ciąg kopulastych wzgórz morenowych, stanowiących malowniczą oprawę miasta. Panorama oglądana z Wieży Braniborskiej w pełni uzasadnia nazwę miasta – Zielona Góra.
W najbliższym sąsiedztwie Wieży zespół budynków Osiedla Braniborskiego oraz pawilony Domu Zbowidowca. Dom Zbowidowca jest pomnikiem szacunku i wdzięczności dla ludzi, którzy walczyli o narodowe i społeczne wyzwolenie ziem nadodrzańskich. Przy jego budowie pracowali społecznie uczniowie wielu zielonogórskich szkół. Dom jest połączeniem sanatorium z normalnymi dobrze wyposażonymi mieszkaniami; zawiera 117 pomieszczeń jedno- i dwu­ osobowych, liczne gabinety lekarskie i bogate zaplecze socjalne. Otwarcia Domu dokonano w lutym 1977 r., w rocznicę wyzwolenia Zielonej Góry.