Trasa prowadzi przez powstałą w pięćdziesiątych i sześćdziesiątych latach XX stulecia dzielnicę północno-wschodnią miasta. Modernizacja, a następnie przebudowa jego struktury przestrzennej nastąpiła w latach pięćdziesiątych, kiedy Zielona Góra zaczęła spełniać funkcję centralnego ośrodka administracyjnego regionu. W tym czasie dość szybko postępował wzrost jej ludności. W 1946 r.- miasto miało 12 000 mieszkańców, w 1950 r. – ponad 30 000, w 1960 r. – 50 000. Odpowiednio do tej liczby ludności rozwijało się budownictwo, powstały nowe osiedla oraz placówki gospodarcze, kulturalne i usługowe.

Na trasę wychodzimy ze skrzyżowania ul. Kupieckiej z pl. Matejki.
Przy pl. Matejki, u podnóża historycznej Ceglanej Góry, gdzie wzięła początek Zielona Góra, mieści się siedziba Urzędu Wojewódzkiego.

W latach 1957-58 utworzono nową ulicę, łączącą siedzibę WRN z gmachem Komitetu Wojewódzkiego PZPR przy ul. Bohaterów Westerplatte po osi ul. Małgorzaty Fornalskiej, zwanej odtąd popularnie „osią administracji”. Oś przecina park Tysiąclecia.

Park Tysiąclecia powstał w 1966 r. dla upamiętnienia obchodów Tysiąclecia Państwa Polskiego, na terenie dawnego cmentarza grzebalnego, istniejącego tu w latach 1806-1956. Fakt utworzenia Parku upamiętnia głaz z okolicznościowym napisem.

Pierwszym etapem realizacji nowego budownictwa była budowa Osiedla Chrobrego, rozciągająca się w obrębie ul. Mieszka I i ul. Bolesława Krzywoustego. Położone na obrzeżu XIX-wiecznej dzielnicy, dziś al. Niepodległości, blisko centrum, stanowiło zaplecze dla administracji gospodarczej.

Po zachodniej stronie ul. Bolesława Chrobrego stoją budynki zabudowy przy al. Niepodległości, wśród nich kilka domów zabytkowych z pocz. XX w. (nr. 44, 46, 48, 50, 53). Od strony wschodniej monotonny ciąg budynków, pochodzących z połowy lat pięćdziesiątych XX w.

Ul. Stanisława Wyspiańskiego, ograniczająca od północy Osiedle Chrobrego i dalej Osiedle Wazów I stała się, w jej zachodnim odcinku arterią przelotową, po przerzuceniu wiaduktu drogowego nad torami kolejowymi w 1959 r.

Wiadukt łączy ul. Stanisława Wyspiańskiego i dalej ul. Stanisława Staszica, ul. Ludwika Waryńskiego i ul. Lwowską z wylotową w kierunku północy ul. Sulechowską. Ciąg tych ulic to fragment międzynarodowej trasy E14, łączącej kraje skandynawskie z krajami Europy Południowej. Przy wiadukcie od strony zachodniej znajduje się zespół obiektów „Mera-Lumel”, od wsch. Zespół Szkół Elektrycznych przy ul. Bema. W latach sześćdziesiątych wybudowano w Zielonej Górze wiele obiektów szkolnych. Nieco dalej na wsch. od ZSE znajdują się: Liceum Ogólnokształcące Nr 7, Zespół Szkół Samochodowych, a ponadto Zespół Szkół Ekonomicznych przy ul. Długiej, Zespół Szkół Budowlanych przy ul. Botanicznej.

Z okazji zakończenia Międzynarodowego Roku Korczakowskiego (1979) przy ul. Stanisława Wyspiańskiego stanął pomnik Starego Doktora – tak bowiem nazwano znakomitego lekarza – pediatrę, pisarza, publicystę i pedagoga – Janusza Korczaka, który dzieciom poświęcił swój talent i całe swoje życie, walcząc o prawa dziecka do szacunku i miłości.

Pomnik Starego Doktora – pierwszy w Europie – jest dziełem zielonogórskich artystów plastyków: Tadeusza Dobosza i Marka Przecławskiego.

Obok nowych obiektów szkolnych, przy ul. Stanisława Wyspiańskiego usytuowano obiekty sportowe: tuż, za skrzyżowaniem kryta pływalnia, w głębi na tle ściany podmiejskiego lasku Międzyszkolny Ośrodek Sportowy oraz schronisko młodzieżowe.

Znacznym przedsięwzięciem budowlanym była realizacja w latach pięćdziesiątych XX wiek Osiedla Wazów I, rozciągającego się od ul. Stanisława Wyspiańskiego po ul. Wazów. W połowie lat sześćdziesiątych powstało Osiedle Wazów II, leżące między ulicami – Wazów i Podgórną. W 1962 r. zaczęto zabudowę rejonu ul. Władysława IV i ul. Podgórnej w kierunku Szosy Kisielińskiej, jako Osiedle Wazów III. Na pograniczu osiedli Wazów II i Wazów III, przy skrzyżowaniu ul. Ludwika Waryńskiego z ul. Podgórną, w pierwszych latach powojennych rozciągały się pola uprawne, stanowiące wsch. granice miasta. Dziś w tym miejscu powstało osiedlowe centrum handlowe.

Tuż przed skrzyżowaniem, od wsch., dwie równolegle do siebie uliczki osiedlowe noszą imię Tadeusza Konicza.

Tadeusz Konicz (1733-93) wybitny malarz, urodzony w Zielonej Górze, wychowywany na dworze biskupa krakowskiego Andrzeja Załuskiego, studiował i tworzył w Rzymie, Paryżu, Madrycie. Przez długie lata przebywając na obczyźnie, nigdy nie przestał być Polakiem. Otrzymał przydomek Taddeo Pollaco, który to przydomek tak mocno doń przylgnął, że posługiwał się nim jak nazwiskiem. Chodził w szlacheckim stroju polskim, w swych dziełach często nawiązywał do spraw Polski.

Wyższa Szkoła Inżynierska, pierwsza wyższa uczelnia Zielonej Góry, rozpoczęła swoją działalność dydaktyczną w roku akademickim 1966/67, w budynku usytuowanym przy ul. Podgórnej. Budynek ten, stanowiący fragment później powstałego kompleksu obiektów akademickich, jest darem Związku Młodzieży Socjalistycznej. 40 mln zł, za które wybudowano gmach główny, dom akademicki i stołówkę, pochodzą ze składek młodzieży z terenu całego kraju. Uczelnia nosi Imię pierwszego kosmonauty Jurija Gagarina, który 22 lipca 1961 r. uczestniczył w uroczystym wmurowaniu aktu erekcyjnego pod Szkołę Tysiąclecia.

W ciągu pierwszych 12 lat uczelnia wykształciła ponad 1500 inżynierów; rozbudowała się; powstały instytuty: Budownictwa, Elektroniki, Materiałoznawstwa I Technologii Maszyn, Matematyki, Fizyki, Chemii, Nauk Społecznych i Ekonomicznych. Obok terenów WSI powstało tzw. Osiedle Profesorskie, zaczątek przyszłego miasteczka akademickiego.

Ul. Władysława IV, o wysokiej zabudowie, zespołu jedenastokondygnacyjnych bloków, usytuowanych na pn. stokach Wału Zielonogórskiego, stanowi akcent wysokościowy współczesnej Zielonej Góry.
Wzgórze Braniborskie to najwyższa kulminacja Wału Zielonogórskiego (200 m npm.) w obrębie miasta, z widokową Wieżą Braniborską i rekreacyjnym zapleczem. Stąd rozległy widok na miasto i dalej na lesisto-pagórkowatą krainę zielonogórską, zapadającą na pn. w obniżenie pradoliny Odry. Od strony pd. widoczny jest ciąg kopulastych wzgórz morenowych, stanowiących malowniczą oprawę miasta. Panorama oglądana z Wieży Braniborskiej w pełni uzasadnia nazwę miasta – Zielona Góra.

W najbliższym sąsiedztwie Wieży zespół budynków Osiedla Braniborskiego oraz pawilony Domu Zbowidowca. Dom Zbowidowca jest pomnikiem szacunku i wdzięczności dla ludzi, którzy walczyli o narodowe i społeczne wyzwolenie ziem nadodrzańskich. Przy jego budowie pracowali społecznie uczniowie wielu zielonogórskich szkół. Dom jest połączeniem sanatorium z normalnymi dobrze wyposażonymi mieszkaniami; zawiera 117 pomieszczeń jedno- i dwu­ osobowych, liczne gabinety lekarskie i bogate zaplecze socjalne. Otwarcia Domu dokonano w lutym 1977 r., w rocznicę wyzwolenia Zielonej Góry.