Trasa prowadzi przez pasmo Czantorii i Stożka; szereg pięknych widoków, interesujące schronisko na Stożku. Wycieczka łatwa. Krótki dojazd z Ustronia-Polany do Wisły-Głębców — pociągiem lub autobusem PKS.

TRASA PIESZA. 1 dzień: Wisła-Głębce — Kozińce (775 m) – przełęcz Kubalonka (761 m, szlak żółty, później zielony) — Kiczory (990 m) – Stożek (978 m, szlak czerwony); 5 godz., nocleg w schronisku. 2 dzień: Stożek — Soszów (886 m) — Wielka Czantoria (995 m) — Ustroń-Polana (szlak czerwony); 4.30 godz.

DOJAZD. Bielsko-Biała — Ustroń — Wisła-Głębce (42 km). POWRÓT tą samą drogą.

OPIS TRASY DOJAZDOWEJ
39 km: Wisła-Oaza. W lewo odgałęzia się droga do Szczyrku przez Malinkę; jedziemy prosto. Na zalesionym wzgórzu po lewej stronie cmentarz ewangelicki, gdzie spoczywa wielu obywateli zasłużonych dla Wisły, m.in. Bogumił Hoff, biskup ewangelicki Andrzej Wantuła, autor pierwszego przewodnika po Wiśle Andrzej Podżorski. W sąsiedztwie stare wille w stylu zakopiańskim (np. „Jodła”). Po prawej technikum hotelarskie.
42 km: Wiała-Głębce — osiedle położone w wąskiej dolinie potoku Głębiczek. Po prawej odgałęzia się boczna droga, prowadząca pod wiaduktem kolejowym do uroczej, biorącej początek u podnóży Stożka (978 m) dolinki Łabajowa.

OPIS TRASY PIESZEJ
1 dzień. Wędrówkę rozpoczynamy szlakiem żółtym, od stacji PKP w Wiśle-Głębcach; turyści, którzy wysiądą na przystanku PKS Wisła-Głębce, dojdą do tego szlaku idąc szosą w górę. Po niedługim przebiegu szosą szlak żółty wraz ze znakami czarnymi skręca w lewo, po czym koło domu wczasowego „Kasztelanka” wyprowadza na ul. Kasztanową. Ulicą tą osiągamy grzbiet Kozińców i rozwidlenie, szlaku czarnego i żółtego (z Głębców około 20 min). Podchodzimy teraz już samym szlakiem żółtym w prawo, wzdłuż zabudowań. Po drodze widoki na kotlinę Głębców i dalej na pn. na dolinę Wisły. Czeka nas teraz strome podejście lasem do skrzyżowania ze szlakiem zielonym, dochodzącym z Wisły-Nowej Osady. Za znakami żółtymi i zielonymi skręcamy w prawo na polanę ze stylowym góralskim domem.
Rozciąga się stąd widok na dolinę Malinki po lewej i Białej Wisełki po prawej stronie. Przegradza je grzbiet Cieńkowa. Od północy osłania dolinę Malinki Czupel z jasnym płatem wyrębiska pod szczytem, zaś na południe od doliny Białej Wisełki piętrzy się Barania Góra z licznymi bocznymi grzbietami.

Wkraczamy w las trawersując wierzchołek Kubalonki (820 m), po czym łagodnie schodzimy na przełęcz o tej samej nazwie, do skrzyżowania ze szlakiem czerwonym (od Wisły-Glębców około 1.30 godz.).
Dzięki wybudowaniu w latach trzydziestych wiodącej pięknymi serpentynami szosy Wisła — Istebna, Kubalonka stała się znana jako miejsce wypoczynku świątecznego i węzeł szlaków turystycznych. Na przełęczy znajduje się bufet „Beczka”, a nieopodal, w kierunku Baraniej Góry, stylowa restauracja „Kubalonka”. Nieco w stronę Istebnej leży zbudowane w okresie międzywojennym Dziecięce Sanatorium Rehabilitacyjne. Za nim, po prawej stronie na skarpie, drewniany kościółek z XVIII w. przeniesiony z wsi Przyszowice koło Rybnika; wewnątrz mała galeria drewnianej rzeźby śląskiej o tematyce sakralnej.
Podążając z przełęczy lasem na zachód osiągamy wielki wyrąb z widokiem na Młodą Górę (838 m) i Kiczory (990 m). Następnie przechodzimy przez nieznaczną kulminację Mrózkowa (810 m) i przysiółek Mrażnicę; za nimi dochodzi do nas niebieski szlak z Wisły, który rychło skręca w prawo łagodnym płajem do schroniska na Stożku (można go wykorzystać, by w razie złej pogody skrócić drogę). Podejście na Kiczory jest nieco żmudne, jednak niezbyt długie. Przed zalesionym szczytem zachęca do odpoczynku ładna panorama z wyrębu. Na pierwszym planie schronisko na Stożku, widać także masyw Czantorii, grzbiet Równicy, a na południu pasmo Wielkiej Raczy.

Kozubowa

Na niedalekim szczycie Kiczor, z którego rozciąga się jedynie fragmentaryczny widok na południe w stronę polsko-czeskiego pogranicza, napotykamy granicę Państwa.
Na stokach Kiczor znajduje się rezerwat głuszca, a znacznie niżej, bliżej doliny Olzy – rezerwat lasu świerkowego „Bystry” o przeciętnej wysokości drzew 47 m (najwyższe ma 53 m). Zwiedzenie tego rezerwatu wymaga odrębnej wycieczki.
Graniczną przecinką wśród głazów i zarośli (widoki z wyrębu) przechodzimy wypiętrzenia grzbietu. Po prawej ładnie wymodelowane w piaskowcu istebniańskim ostańce skalne w formie grzybów, opadające stromymi ściankami na północ. Dochodzimy ponownie do niebieskiego szlaku i do polany na Stożku (978 m). Po prawej stronie podpory wyciągu orczykowego. Stożek należy do najbardziej uczęszczanych zimą szczytów beskidzkich. Narciarzom patronuje sekcja narciarska „Watra”, działająca przy Oddziale PTTK „Beskid Śląski” w Cieszynie i mająca stare tradycje.
Schronisko, do którego niebawem dochodzimy (od Kubalonki 3.30 godz.) należy do najstarszych polskich schronisk w Beskidach. Budynek w stylu góralskim, łączącym motywy podhalańskie i beskidzkie, wzniesiony został w 1922 r. wielkim wysiłkiem działaczy Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Cieszynie. Schronisko to stało się od razu jednym z najpopularniejszych. Wyszabrowane i zniszczone po wojnie, później wyremontowane i przebudowane, służy następnym pokoleniom turystów, zwłaszcza cieszyniakom, czującym do niego sentyment.
Z pobliskiej polany roztacza się jeden z najładniejszych w Beskidzie Śląskim widoków. Za doliną Łabajowa i Kozińcami — otoczenie doliny Wisły; do najwyższych szczytów należą, od pn. ku wsch.: Czupel, Malinów, Malinowska Skała, Zielony Kopiec, Magurka Wiślańska i Barania Góra. Na pd. wsch. od Baraniej, pomiędzy nią a pobliskimi Kiczorami, widnieją kontury Beskidu Żywieckiego z Romanką, Pilskiem, Lipowską i Boraczą. Na dalszym planie przy wyjątkowo dobrej widoczności dojrzeć można Babię Górę — najwyższy szczyt Beskidów Zachodnich (1725 m) oraz Tatry. Na pn. od Malinowa — Skrzyczne. Z pobliskiego zalesionego szczytu, na który wiedzie ścieżka od schroniska, widok na zachód na dolinę Radwanowa (dopływ Olzy). Za doliną Olzy szczyty czeskiej części Beskidu Śląskiego; od południa: Wielki Połom, Kozubowa, Ostry, Jaworowy. Na pn. zach. widoczne czasem bloki mieszkalne Cieszyna.