W tym czasie zreformował także kawalerię. Z 4000 regularnego wojska armia jego wzrosła do około 10 000 wyszkolonego i karnego żołnierza. Okolice Krakowa jeszcze mocniej ufortyfikował, a w Skale i Krzeszowicach utworzył obozy warowne przeciwko spodziewanemu nadejściu na pomoc Rosjanom wojsku pruskiemu. Na wszystkie strony słał posłańców: w Sandomierskie, Lubelskie, na Litwę, by wciągnąć do powstania cały naród. Tutaj też powstał pomysł późniejszego Uniwersału Połanieckiego.
Nieprzyjaciel jednak, ochłonąwszy po klęsce, zgromadził nowe siły. Od północnego wschodu grozili Kościuszce Rosjanie, a od północnego zachodu Prusacy. Postanowił więc zwinąć obóz i ruszyć w kierunku Warszawy, aby poprzeć rozwijające się tam powstanie. Natomiast dla zabezpieczenia Krakowa pozostawił w obozie w Bosutowie gen. Józefa Zajączka i majora Konstantego Lukkego.

Pamiątki po Kościuszce i Bosutów dzisiejszy. Bezpośrednich pamiątek po Kościuszce nie ma dziś w Bosutowie. Dworek kapitulny, w którym przez cały czas pobytu kwaterował, został rozebrany w czasie I wojny światowej, podobnie jak cała wieś, w celu otwarcia pola obstrzału dla pobliskiego fortu w Węgrzcach, a na jego miejscu stanął nowy, niestylowy. Austriacy wycięli też trzy stare dęby, pod którymi lubiał podobno siadywać Kościuszko, a na jednym z nich był wycięty napis: „R. P. Tadeusz Kościuszko”. W 1894 r. wśród rosnących tu jeszcze wówczas owych trzech dębów, postawiono skromny, ale oryginalny pomnik z kamienia, na którym w 1946 r. umieszczono tablicę z napisem: „Pamięci pobytu Tadeusza Kościuszki w kwietniu 1794 r.”. Zrównane zostały z ziemią istniejące jeszcze do niedawna ślady okopów obozu warownego. Kilkaset metrów od pomnika, po południowej stronie wsi, do 1945 r. istniała mogiła zmarłych z ran pod Racławicami kosynierów, ale została ona zaorana i dziś tylko niewielka nierówność wśród ornych pól świadczy o jej istnieniu.
DZIEKANOWICE. Wieś należała do kapituły katedralnej krakowskiej (stąd jej nazwa). Pod koniec XIX w. posiadali ją Sawiczewscy. Na terenie dawnych obszarów (około 180 ha) i budynków dworskich (dwór z około 1820 r. został rozebrany w 1955 r.), posiada gospodarstwo Stacja Hodowli Roślin Ogrodniczych, która specjalizuje się w produkcji krzewów truskawek, nasion warzyw, krzewów kwiatów. „Produkcję uboczną” stanowią eksportowane byczki.

WYŻYNA MIECHOWSKA. Po przekroczeniu Dłubni między Dziekanowicami a Raciborowicami, Szlak Kościuszki opuszcza Wyżynę Krakowską i biegnie wzdłuż południowego skraju Wyżyny Miechowskiej, w odległości 2-4 km od garbów Wysoczyzny Proszowickiej, należącej już do Kotliny Sandomierskiej.
Wyżyna Miechowska stanowi najbardziej na wschód wysuniętą krainę wśród innych jednostek Wyżyny Śląsko-Krakowskiej. Od południa i południowego wschodu posiada niewyraźnie w terenie zaznaczające się granice z Wysoczyzną Proszowicką, mniej więcej na linii: Zesławice, Kocmyrzów, Biórków, Działoszyce, stąd na wschód – do Nidy. Od wschodu i północy Wyżyna Miechowska graniczy z Niecką Nidziańską – cały czas w pobliżu prawego brzegu Doliny Nidy. Następnie zbliża się do Pilicy, gdzie zawraca na południe i wiedzie Doliną Dłubni do Wysocic i Zesławic.
Na północ od Książa Wielkiego – to Wyżyna Miechowska Północna, na południe Wyżyna Miechowska Południowa. Najwyższe wzniesienie Wyżyny Miechowskiej tworzy Biała Góra koło Tunelu (415 m n.p.m.).
Pod względem geologicznym Wyżyna Miechowska w przeważnej swej części zbudowana jest z margli kredowych, stanowiących ślady tzw. morza senońskiego, które zalało te tereny jako ostatnie spośród kilku zalewów morskich w okresie kredowym (około 80 milionów lat temu).

W wyniku późniejszych procesów erozyjnych oraz ruchów skorupy ziemskiej, wytworzył się charakterystyczny, obecny krajobraz Wyżyny. Składają się na niego liczne – szerokie, obłe, lub płaskie garby, przedzielone głębokimi dolinami rzek i potoków o wyrównanym spadku i łagodnie na ogół zarysowanych zboczach. Na północ od naszej trasy, dość często występują tzw. padoły, czyli doliny o płaskim dnie, pochodzenia tektonicznego (np. koło Słomnik, Radziemic, Racławic).
Pod koniec okresu lodowcowego teren Wyżyny został pokryty warstwą lessu, grubą miejscami na około 10 m. Less, łatwo ulega erozji mechanicznej, stąd można tutaj spotkać wiele wąskich, głębokich, stromościennych jarów i parowów, wytworzonych przez spływającą wodę opadową, a także przez ciągłe pogłębianie kolein na uczęszczanych wiejskich drogach.
Less stanowi też bardzo urodzajną glebę, dlatego kształtuje on typowo rolniczy charakter Wyżyny. Znakomicie udaje tu pszenica, a charakterystycznymi uprawami są plantacje tytoniu. Duże obszary zajmuje uprawa buraków, a bliżej Krakowa – również truskawek i warzyw.
RACIBOROWICE są malowniczo położone na lewym (wsch.) brzegu Doliny Dłubni. Wieś przyjęła nazwę od swego założyciela, rycerza Rciborza, którego syn, również Racibor, darował ją kapitule katedralnej krakowski. Do kapituły Raciborowice należały do początku XX w. Wśród raciborowickich proboszczów były również znakomite postacie: Paweł z Zatora, który wsławił się słynną mową na pogrzebie Władysława Jagiełły, po nim znany historyk, Jan Długosz (druga połowa XV w.).